Οταν, τον Απρίλιο του 1982, ο Ντάνιελ Σέχτμαν μελετούσε με τη βοήθεια ενός μικροσκοπίου ηλεκτρονίων ένα κράμα αλουμινίου και μαγγανίου, βρήκε κάτι που φαινόταν ν' αντιβαίνει τους νόμους της φύσης: μια διάταξη ατόμων σε κανονικά μοτίβα η οποία, σε αντίθεση με ό,τι ισχύει στους κρυστάλλους, δεν επαναλαμβανόταν ποτέ. Ο Σέχτμαν ονόμασε τη νέα αυτή δομή, που θύμιζε παραδοσιακά ισλαμικά μωσαϊκά, ημι-κρύσταλλο και κατέληξε ότι οι επιστημονικές γνώσεις της εποχής ήταν, αν όχι λανθασμένες, τουλάχιστον ημιτελείς. Του πήρε τουλάχιστον δέκα χρόνια, διάστημα στο οποίο αντιμετώπισε όχι μόνο το σκεπτικισμό, αλλά και την κοροϊδία και περιφρόνηση πολλών συναφέλφων του, για ν' αποδείξει ότι είχε δίκιο.
